Τα γέλια του Βασίλη ηχούν ακόμα στα αυτιά μου όταν του τηλεφώνησα να μου εξηγήσει κάποια πράγματα.

Μια ντίσνευλαντ για μεγάλα παιδιά, με ζωντανές κούκλες και τους δικούς της ήρωες, όχι δεν έχει Μίκυ και Μίνι εδώ,
 η μάλλον μίνι έχει πολλά.

Δεν θα επεκταθώ σε αυτά, όχι γιατί είμαι Άγιος και άμεπτος , αλλά γιατί ότι κάνει ο καθένας στη προσωπική του ζωή καλό είναι να το κρατά  για εκείνον.

Διαφωνώ με κάποιους πάνω σε αυτό για μένα ισχύει το γνωστό τα εν οίκω μη εν δήμω. 

Έτσι μπήκαμε και εμείς στον δρόμο του  θεού η μάλλον του  βούδα μια και ο θεός  δεν έχει κάλυψη εκεί και το ρόαμινγκ  χρεώνεται ακριβά.

 Εκτός των ευαγών ιδρυμάτων που παρέχουν   υπηρεσίες για το  φιλοθεάμων και όχι μόνο κοινό ,(εκεί δεν ισχύει το: «συγγνώμη κύριε μην  ακουμπάτε το εμπόρευμα» το πιθανότερο  είναι αυτό να σε αγγίξει.)

Χιλιάδες  καταστημάτων όλων των ειδών με ότι  φανταστεί ο νους σου  είναι εκεί για να ικανοποιήσουν  τα καταναλωτικά η γαστριμαργικά σου ένστικτα.

Η  Παττάγια  εκτίνεται  μεταξύ της Na Kluea  και του Pratamnak hill  η αλλιώς λόφου του  βούδα μια και ένας από τους ναούς
του βρίσκεται στην κορυφή του.

3 κάθετοι κύριοι οδικοί κόμβοι σε οδηγούν από  την Sukhumvit: Σούκουμβιτ (εθνική οδό)  στη παραλιακή λεωφόρο’.
Pattaya Nuea: βόρεια λεωφόρος
Pattaya Klang:.κεντρική λεωφόρος
Pattaya Tai: νότια λεωφόρος
Ενώ αντίθετα οριζόντια  από την παραλιακή  προς Σούκουμβιτ
       Second Road:Δεύτερος δρόμος

         Third Road: Τρίτος δρόμος
Και ανάμεσα στον δεύτερο  και τρίτο δρόμο  το Soi Buakao ένας εμπορικός κατά το πλείστον δρόμος που αρχίζει από την κεντρική λεωφόρο και τελειώνει στην νότια.

Την Ελλάδα δεν την  είχε αγγίξει ακόμα η κρίση.
Όμως εμείς,  και  οι 3  βρισκόμασταν κοντά σε αυτό που λένε η κρίση της μέσης ηλικίας.
 Τώρα τι μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος που  βρίσκεται σε κρίση, σε οποιαδήποτε κρίση;
 Εεεε αυτό  επαφίεται στην φαντασία σας.


Για καφέ  κάθε πρωί στο beer  garden μετά φαγητό ατελείωτες ώρες κάτω από  τις ομπρέλες της παραλίας.

 Για μπάνιο ούτε λόγος  όταν έχεις βουτήξει στα καταγάλανα νερά της πατρίδας μας δύσκολο να  μπεις εκεί.

Μικρές εκδρομές  ποτέ στο  λόφο με τον ναό του  βούδα

στο  απέναντι  νησάκι Ko Larn

στο βοτανικό κήπο του  Nong Nooch

το floating market,

το Sri Racha Tiger Zoo,

το The Million Years Stone Park & Pattaya Crocodile Farm.

Ποιος είπε ότι η Παττάγια δεν έχει μέρη να δεις άμα θέλεις, θέληση χρειάζεται και αυτή υπήρχε. Χρειάζεται μόνο να ξεφύγεις από τα στενά  όρια της walking street  και των γύρω σόι. Ένα αγαπημένο εστιατόριο  προστέθηκε  στις προτιμήσεις μας sailor στο σοι 8  φτηνότερο και με πολύ καλές γεύσεις.

Οι μέρες κυλούσαν.

H ξενοιασιά και η ανεμελιά είχαν κατορθώσει να εγκλωβίσουν βαθειά μέσα στην ψύχη μας τα όποια προβλήματα
κουβαλούσαμε μαζί, η μάλλον θα τα πήρε  η  ομορφούλα που μας έκανε τελωνιακό έλεγχο  στο Σουβαρναμπχούμι ,
τότε δεν το κατάλαβα!!!!!

Χαρήκαμε  την ομορφιά του τοπιού απολαύσαμε το νυφοπάζαρο τις walking street,πότε  καθησμένοι στο Candy shop η στο King.

Πνίξαμε τον  καημό μας με μια  Singha ( οι  Leo και  chang ήταν βαριές για μένα) απολαύσαμε την παρέα, κάναμε φίλους.

 Μα βασικά γνωρίσαμε ο ένας τον άλλο περισσότερο  μακριά από   τους τρελούς ρυθμούς του  γραφείου
και της ελληνικής μιζέριας.
Γνωρισαμε   καινούργιες γεύσεις άλλη φιλοσοφία  ζωής και άλλη κουλτούρα.
Φυσικά δεν παραλείψαμε να «τσαλαβουτήσουμε» στις σαπουνάδες και  να «μυρίσουμε» τα ανθισμένα λουλούδια
του λωτού που τόσο απλόχερα προσφέρει η  γη της Παττάγια.

 Για τις σειρήνες ούτε λόγος εδώ κοτζάμ Οδυσσέας (αχ βρε πατριωτάκι) ο πολυμήχανος, τρόμαξε να  ξεφύγει εμείς οι απλοί και  ταπεινοί θα τα καταφέρναμε;

Η σάρξ γάρ ασθενής και το πνεύμα επίσης.

Αυτά για να δείτε τι τραβήξαμε. Ξεφύγαμε από τους λωτοφάγους, παλέψαμε με τις σειρήνες,
οι συμπληγάδες πέτρες έλειπαν αλλά μάλλον αυτές θα τις βρίσκαμε εμπρός μας  με τον γυρισμό μας στην Αθήνα
( οποιαδήποτε ομοιότητα με την οδύσσεια ενός ξεσπιτωμένου είναι απλά συμπτωματική).

Η ζέστη και η υγρασία που  μας τρόμαξαν προ στιγμή στο αεροδρόμιο  έγινε κάτι το  φυσιολογικό για μας. 
Άλλωστε οι πολύ ζεστοί μήνες για την Ταϋλάνδη είχαν περάσει.  

Mια "μικρή" μπόρα που ξέσπασε και κράτησε γύρω στις 6 ώρες έφυγε μακριά . 

Μια μπόρα που  όμοια της  αν  μας έστελνε  για κανένα 2 ώρο στην Αθήνα ο θεός( είπαμε  ο βούδας παραμένει κάτω, άλλωστε τα έχουν  ορίσει τα σύνορα,  και φυσικά μεσολαβεί ο Μωάμεθ.

Το είπαμε από την αρχή. Είναι μακριά!!! 3 θεούς αλλάζεις 

μέχρι να φτάσεις κάτω.) οι θρακομακεδώνες θα ήταν παραθαλάσσιοι και τα

πλοία για Σύρο Τήνο Μύκονο θα έδεναν στην  Βαρυμπόμπη.

Κοντά στο ξενοδοχείο  υπήρχε ένα μικρό καφέ . 
   Μια και ο Μορφέας τα πρωινά τύλιγε για τα καλά με του φτερούγες του τους δυο φίλους, μην έχοντας κάτι άλλο
να κάνω, τακτικά πήγαινα εκεί.

   Ο ταϊλανδός ιδιοκτήτης λάτρης  της Ελλάδας,  με απίστευτες γνώσης πάνω στην ελληνική ιστορία και μυθολογία , οι συζητήσεις ατελείωτες. 

 Η αδελφή του ένα χάρμα οφθαλμών, αρραβωνιασμένη με έναν βέλγο καλό παιδί  που βρέθηκε εκεί και  έκανε δική του δουλειά  στον οικοδομικό  τομέα,  πάντα πρόσχαρη και περιποιητική.

  Μακριά από τον τόπο του,  την Udon Thani  της  βόρειας  Ταϋλάνδης,  μου  μίλησε για την άλλη Ταϋλάνδη,αυτήν που  υπάρχει μακριά από τα τουριστικά κέντρα.
 Με κάλεσε να την γνωρίσω τον επόμενο μήνα  που  θα
παντρευόταν η αδελφή του. 
  Τον ευχαρίστησα λέγοντας ότι  δυστυχώς δεν θα είμαι εκεί. 

  Μα η μοίρα και πιθανόν  η τρέλα που κουβαλώ, άλλα είχαν κανονίσει.

  Οι μέρες πέρασαν πολύ ποιό γρήγορα από ότι εμείς θα  θέλαμε.

  Σαν  ήρθε η  ώρα ούτε τα "δακρυσμένα" μάτια των σειρήνων ούτε η δικιά μας επιθυμία δεν ήταν  ικανές να κρατήσουν το  777 της Thai airways στο έδαφος.
  
Τα συναισθήματα μόνο ανάμικτα δεν ήταν,  η μελαγχολία και απογοήτευση  φώλιασαν μέσα μας, πριν ακόμα  το σιδερένιο πουλί τροχοδρομήσει στον αεροδιάδρομο του Σουβαρναμπούμι.

 Η υπόσχεση   για επιστροφή  γρήγορα δόθηκε εκεί, εκείνη την ώρα,  μόνο που δεν τηρήθηκε από όλους.
  Η προσγείωση στη πραγματικότητα,  συγγνώμη στο Ελ. Βενιζέλος ήθελα να πω, βασανιστική μια  και το  αεροσκάφοςης Thai ήταν το μόνο που μας έδενε  πια με αυτό το ταξίδι.

  Και όπως είχα δυστυχώς προφητεύσει οι συμπληγάδες περίμεναν.


   Κυριακή πρωί στην Αθήνα.
  Μια Κυριακή πως το περίμενε πως θα ήταν Κυριακή, που λέει και το τραγούδι.
  Κυριακή  καλοκαίρι προς το τέλος του Ιουλίου,  όλοι στην ραστώνη των θερινών διακοπών .
  Αλλά και την επομένη μέρα στο γραφείο οι μύγες είχαν παχύνει τόσο πολύ που μερικοί  συνάδελφοι ασκούνταν στην γενοκτονία . 

Εκατόμβη θρηνήσαμε εκείνη την  μέρα.

 Εγώ εκεί μπροστά από μια οθόνη να κοιτώ περασμένα μεγαλεία(  φωτογραφίες) το θερμόμετρο να αγγίζει έξω τους 40 .

 Με τα παιδιά αποχαιρετιστήκαμε χθες έφυγαν να συνεχίσουν τις διακοπές.
   Αυτό που λένε άλλος για   Χίο τράβηξε, κι άλλος για Μυτιλήνη και εγώ στης Αθήνας τα στενά,  να τρέχω για ασπιρίνη.

   Το σπίτι δεν με  χώραγε (μαλλον τα έπιπλα είχαν αλλάξει μόνα τους διαρρύθμιση όσο έλειπα) οι φίλοι άφαντοι κάνα δυο που τηλεφωνήθηκα,  μου απάντησαν  μπουκωμένοι καλαμαράκια και αλλά  θαλασσινά,  από κάποια παραλία.

   Έβαλα κάτω τα δευτέρια και έκανα τους υπολογισμούς  μου.
   Κανα 20ημερο άδεια που μου χρώσταγε, συν κάτι ρεπό που δούλεψα, συν κάτι βάρδιες που έκανα αντικατάσταση συναδέλφου
     =   σκάρτος μήνας έβγαινε .

   Τώρα το πρόβλημα ήταν να τον πάρω τηλέφωνο τον Μεγάλο  η  να περιμένω το πρωί να τον δω στο γραφείο;

  Το δίλημμα μεγάλο, αλλά πρυτάνευσε η λογική θα περίμενα ως το πρωί.

  Όλο το βράδυ φυσικά ο ύπνος δεν ήρθε.

  Είχε πάει άλλου να βρει την ησυχία του . 

  Με έμενα θα καθόταν. 

  Στο παλιό επιτοιχίο ρολόι του πατέρα μου, ο  ωροδείκτης με το λεπτοδείκτη φαίνεται είχαν τσακωθεί, και βασανιστικά αργά
κινούταν ο ένας αντικρύ από τον άλλο. 

  Σαν να φοβόντουσαν  μην συναντηθούν.

  Θα ξημερώσει που θα πάει.

Ο Μεγάλος φίλος χρόνια. 
 Αυτό ήταν και καλό και κακό. 
 Καλό γιατί σπάνια μου χαλούσε χατίρι, και κακό γιατί πάντα με έχωνε, όταν η δουλειά είχε τα ζόρια της,
και κάποιος έπρεπε να την  βγάλει.

 Το που και κάτω από ποιες περιστάσεις κατά καιρούς λόγο δουλειάς έχω  βρεθεί, μόνο εγώ ο  Θεός, ο Μωάμεθ,
και κατά καιρούς ο Βούδας ξέρει.

Το να μου αρνηθεί και μάλιστα αυτόν τον καιρό το θεωρούσα απίθανο.
Άλλωστε οι πολιτικοί εκείνο τον  καιρό συναγωνιζόντουσαν τις μαρίδες στο  κολύμπι.

Είπαμε η κρίση δεν  είχε έρθει τότε.
Μιας και τώρα που  ήρθε κάνουν κάτι άλλο.

Το πρόβλημα ήταν   τέλος Ιουλίου  θα βρω εισιτήρια; και πότε;

Πετεινούς δεν είχε η γειτονιά για να με ενημερώσουν για το χάραμα. 
Έτσι η μονή ελπίδα ήταν το παράθυρο. Το φεγγάρι έπαιζε κρυφτό με κάποια σύννεφα μακριά πάνω από την θάλασσα.
Εμένα το μυαλό μου την  ξεπερνούσε και προσπαθούσε να δει τι γίνεται ποιό πέρα, εκεί που πιά είχε χαράξει και η ζωή
άρχιζε να παίρνει τους καθημερινούς της ρυθμούς. 

Πάνω ακριβώς από το σπίτι περνά ο αεροδιάδρομος που μεταφέρει τους επιβάτες από την βόρεια Ευρώπη προς το αεροδρόμιο.
Παλιά  θυμάμαι με ενοχλούσε να ακούω τον θόρυβο  που κάνουν τα αεροπλάνα στην προσπάθεια τους να κόψουν ταχύτητα
τώρα χαίρομαι γιατί κάποιος φτάνει επιτέλους στο προορισμό του.

Έτσι πέρασε εκείνη η νύχτα στο μπαλκόνι, να παρακολουθώ   τις πτήσεις αυτών των αεροπλάνων.
Εκεί με βρήκε η αυγή.


Φυσικά χατίρι δεν μου  χάλασε, να μου το προτείνει μάλιστα  ήθελε,  μια  και  φοβόταν  μήπως το φθινόπωρο 
« βαίναμε προς εκλογάς»  και η παρουσία μου τότε  θα ήταν ποιο χρήσιμη.

Το  θέμα εισιτήριο, παραδόξως έληξε πολύ ποιό ομαλά από ότι εγώ υπολόγιζα,  με μόνο μια διάφορα, δεν υπήρχε 
για το Σάββατο,  εάν ήθελα θα  έφευγα την Πέμπτη. Τι  λέτε τώρα!! 
Σήμερα Τρίτη δηλαδή  όχι αύριο μεθαύριο .

Στο θέμα αποσκευές κολλήσαμε λίγο. 
Η μητέρα μου πάντως μου το τόνισε, αν ήταν για την  μπουγάδα κακώς γύρισα,  σε ένα πλυντήριο κάτω
θα μου ερχόταν φθηνότερα.

Εάν υπολογίσεις το εισιτήριο.

Άλλωστε δεν τα είχε έτοιμα.

Σιγά μην με κρατούσε αυτό, θα αγόραζα από κάτω. Το πρόβλημα  ήταν πως περνάμε άλλες δυο μέρες εδώ,
την Πέμπτη δεν την υπολόγιζα. 

Κάθισα λίγο στον υπολογιστή προς ανεύρεση καινούργιου  ξενοδοχείου όχι μακριά από το προηγούμενο, ο λόγος σαφής 
το καφέ του ταϊλανδού φίλου.

Γιατί η αλλαγή ξενοδοχείου θα με ρωτήσετε!!!

Ναι μεγάλα δωμάτια και σε καλή μεριά τις πόλης. Δεν λέω υπέροχη θεά από το παράθυρο του δωματίου, όλος ο κόλπος πιάτο.
  Έμενα μου  ήρθε κόλπος όταν αντίκρισα  ένα βράδυ μια καφέ σιλουέτα να κόβει βόλτες στο σκοτάδι, και δεν ήταν μόνη
είχε καλέσει και τις  φιλές της.

Στο δωμάτιο μου απρόσκλητες!!!
  
Οι σειρήνες παρόλα αυτά που λέγονται δεν τις πείραξαν  δεν είδα καμία να απλώνει χέρι.
Τις άφησαν εκεί , να κουτσομπολεύουν  και να συνωμοτούν πως θα κλέψουν  κάτι  κρακεράκια που είχα
για καμία  νυχτερινή λιγούρα. Και ότι δεν κατάφερναν την   νύχτα  χωρίς ίχνος ντροπής και διακριτικότητας
το προσπαθούσαν και την μέρα. 
Το νέο ξενοδοχείο βρέθηκε κλείστηκε πολύ κοντά με το άλλο.
Twin Royal πρώτα ο  Θεός, μετά ο Μωάμεθ,  και κατόπιν ο Βούδας, τα είπαμε αυτά.

Ο φίλος που με πήγε στο αεροδρόμιο( μαζί βλέπαμε τις  φώτο στο γραφείο) μου  το δήλωσε, μαζί θα πάμε 
την επομένη φορά ,αλλιώς θα δεθεί στις ροδές για να μην πετάξω. 
Τον άφησα με ένα περίεργο βλέμμα στα μάτια. H παρουσία μιας πανέμορφης ταϊλανδέζας στο  check in επιδείνωσε
την κατάσταση του.

«Εκεί πας;» μου είπε.

Ναι εκεί.

Ένα κύμα  μίσους; 

Ζήλειας;

Ήρθε και θόλωσε τα μάτια του.
Δεν  έμεινα  να το δω προχώρησα προς την πύλη Sawadee Ka και φτάσαμε. 

Το πλήρωμα της Thai ευγενικότατο, η απογείωση ποίημα. Το μόνο που χρειαζόμουν ήταν ύπνος.
Αυτός που από την Δευτέρα δεν είχε έρθει να μου κάνει παρέα, τώρα που  βρισκόμασταν σε ξένο έδαφος
  τι  θα έκανε  θα υπέκυπτε στις παρεκκλίσεις μου ελπίζω.