10

Όπερ  και εγένετο. 

Στίς 7.30 το πρωί  η καθόλα  πρόσχαρη και αναλόγως εμφανίσιμη  κυρία της ρεσεψιόν  με    ειδοποίησε για την άφιξη της  συνοδού μου. 

 Δεν ήταν μόνη της  προς ευχάριστη έκπληξη  για μένα .

  Γύρω στα 10 άτομα δυο αυτοκίνητα  ήταν η τιμητική συνοδεία που μου επιφύλαξαν. Το ενοικιαζόμενο αυτοκίνητο  έμεινε εκεί στο  

ξενοδοχείο και  επιβιβάστηκα  σε ένα Navarra με κατεύθυνση την  Βιεντιάν και το Λάος.

 Τριάντα περίπου χιλιόμετρα  χωρίζουν  τις δυο πόλεις. Τριάντα  χιλιόμετρα , 35 δολάρια, μια φωτογραφία  και  περίπου  45 λεπτά 

καθυστέρηση στο  συνοριακό σταθμό. 

  Ιδιαίτερα αξιοσημείωτος ήταν ο  όγκος των  κιπ ( τοπικού νομίσματος), που συνέλεξα στην προσπάθεια μου να εξαργυρώσω

  200 δολάρια για παν ενδεχόμενο.

 Εάν  δεν με απατά η  μνήμη μου περί τα 1.500.000 εάν και δεν θα είχα πρόβλημα να χρησιμοποιήσω  Μπατ. 

Το ευχάριστο  είναι  ότι  μου τα άλλαξαν  οι ταϊλανδοί φίλοι στην επιστροφή ευτυχώς γιατί περίσσεψαν αρκετά.

Μετά από  25 λεπτά  διαδρομής κοντά στις όχθες του Μεκόνγκ ανάμεσα σε μικρά  χωριά και καλλιέργειες  φτάσαμε στην  Βιεντιάν. 

Η πολυετής παρουσία των  Γάλλων  στα   χρόνια της Γαλλικής Ινδοκίνας, παραπάνω   από εμφανή, ειδικά σε κάποια σπίτια αλλά

 και κρατικά κτήρια που μένουν  από τότε ανέπαφα  ακόμα εκεί.

 Η αψίδα του  θριάμβου, στο κέντρο περίπου της πόλης κτίστηκε αργότερα, αυτή την φορά για  να συμβολίσει την   μάχη των ντόπιων

  για την ανεξαρτησία τους, ενάντια  στα γαλλικά στρατεύματα  μετά τον  2ον  παγκόσμιο πόλεμο.  

Κοντά εκεί αποχαιρετήσαμε προσωρινά  τους υπόλοιπους της παρέας, εγώ  η συνοδός μου και ο μικρός αδελφός για  

να χαζέψουμε την πόλη, και  οι υπόλοιποι  για κάποια καθιερωμένα ψώνια  στην από εδώ μεριά του ποταμού.

 Αλλά και  να επισκεφτούν κάποιους συγγενείς που διαμένουν εδώ. 

Όπως  το έχω  ξαναγράψει σύνορα δεν διαθέτουν οι καρδιές των ανθρώπων και ιδιαίτερα αυτών  που μένουν σε παραμεθόριες περιοχές. 

Πρώτος προορισμός το Haw Phra Kaew

σημείο συνεχών προστριβών συμφώνα   την συνοδό μου μεταξύ Λάος  και Ταϋλάνδης  λόγο της ύπαρξης εδώ  του σμαραγδένιου 

 βούδα για  κάποιο  διάστημα  μετά την  υφαρπαγή του από το Chang mai πρόκειται  για το άγαλμα  που κοσμεί τον  ναό  

  Wat Phra Kaew , στην Μπανγκόκ.  Ο ναός καταστράφηκε πολλές φορές πριν  πάρει την σημερινή του μορφή και μεταμορφωθεί 

σε μουσείο  με καποια καταστήματα παραδοσιακών ειδών στον περιβάλλοντα χώρο  

  

Σε κοντινή απόσταση το  Wat Si Saket 

Μοναστήρι με      χρησιμοποιήθηκε και σαν καταφύγιο από   τις επιθέσεις των  ταϊλανδών σε παρελθόντες χρόνους.

Ο αρχαιότερος ναός στη περιοχή της πρωτεύουσας  με αξιοθαύμαστα αγάλματα του βούδα από χαλκό και ασήμι .

Πιο δίπλα  το  προεδρικό παλάτι και ένα σωρό αλλά αξιοθέατα με κάπως διαφορετική,  θα έλεγα τεχνοτροπία από τα ταϋλανδικά πρότυπα.

 Η θέα στον ποταμό υπέροχη με  τα δεκάδες  μικρά  νησάκια που σχηματίζονται μέσα του, μια και η περίοδος των βροχών 

 είχε έρθει αλλά η στάθμη του δεν ήταν ακόμα αρκετή  για να τα καλύψει. 

Μετά την   βόλτα ανεβήκαμε  προς το Sao  Talat για να  συναντήσουμε τους άλλους  μια και ήταν η ώρα  του μεσημεριανού φαγητού. 

Καμιά σχέση  φυσικά με την μορφή που έχει σήμερα μετά το τεράστιο  mall  που κτίστηκε εκεί.

 Η πρώτη φορά που είδα  ψωμί   σε τραπέζι  εστιατορίου  κατάλοιπο  των γάλλων και αυτό.

 Το Sao  Talat η αλλιώς Morning Market.  Ένα αρκετά μεγάλος χώρος όπου μπορεί κανείς να  βρει όλα τα είδη  που μπορεί να τον 

ενδιαφέρουν από ηλεκτρονικές συσκευές μέχρι φρούτα και άλλα τρόφιμα.

 Εκεί σε κάποιο    από τα παραδοσιακά εστιατόρια γευματίσαμε  και για τους πονηρά  σκεφτόμενους, όχι, μόνο κάποιες μπύρες

 που κέρασα, το   γεύμα της συνόδου μου και το γεύμα μου πλήρωσα( όλα τα δάκτυλα δεν είναι ίδια).

 Το απόγευμα  καθισμένοι  σε ένα από τα καφέ του παρόχθιου δρόμου  παρατηρούσαμε  το  πολύχρωμο πλήθος  που έκανε 

την καθιερωμένη  βόλτα.